Geschreven door Jur van der Lecq

Nu het stof van de laatste verkiezingsuitslag langzaam is neergedaald  wordt het tijd om ons eens goed te bezinnen op het nieuwe politieke landschap dat er nu ontstaan is. Wat is er aan de hand met Nederland? De Nederlandse politiek is zo miezerig geworden zei onlangs een van mijn fractiegenoten en ik vrees dat hij daar gelijk in heeft. De meeste politici zijn door hun mediatrainers zo afgericht dat ze zijn verworden tot praatmachines die nietszeggende verhalen de ether in spuien. Het lijkt wel of elke vorm van authenticiteit er door deze trainers vakkundig wordt uit gesloopt. Het gaat er niet meer om dat je een visie verwoordt, maar dat je iets zegt dat zoveel mogelijk mensen willen horen. Dus zijn alle verhalen van de verschillende politieke partijen steeds meer op elkaar gaan lijken en krijgen de grootste schreeuwers de meeste stemmen.

“Het is een langzaam en smartelijk proces, het geboren worden tot werkelijke, innerlijke zelfstandigheid” schreef Etty Hillesum in haar dagboek tijdens de tweede wereldoorlog. Dat is waar en dat was het zeker voor haar in haar tijd. Voor mij als kunstenaar biedt de kunst op zulke momenten uitkomst. Juist als we op de bodem van de put zijn en onszelf of de mensheid op zijn moeilijkst en lelijkst meemaken, zijn er gelukkig altijd verhalen. Dat moeten we ons herinneren en daar moeten we aan herinnerd worden. Want als we dat vergeten, dan vergeten we dat we zelf een schakel zijn in een ketting tussen verleden en toekomst en dan vergeten we de werkelijke functie van kunst. Kunst die er toe doet, is er niet om te sussen of te oordelen, haat te zaaien of afstand te creëren en zeker niet om een waarheid te dicteren. De kunst die er toe doet wil ons laten griezelen en ons troosten, laten huilen en lachen, vervullen met dankbaarheid en ongerustheid, liefde en twijfel. En dat zijn nou net de eigenschappen die ik in het huidige politieke landschap mis.

En alles wijst er op dat we komende tijd bereid moeten zijn om het recht op dat soort kunst op te eisen. Om zij aan zij te staan, de theaterbezoeker, de bibliotheekpashouder, maar ook de depressieve puber, de boze PVV-er en Forum voor Democratiestemmer, de oververmoeide manager, de teleurgestelde pensioengerechtigde, de onhandelbare peuter. Met z’n allen naar het Malieveld, met een heel groot spandoek waar op staat: Wij willen een echt verhaal!