Over de nota kon niet worden gestemd maar het college wilde wel de verschillende partijen de gelegenheid geven te reageren. En dat gebeurde. GroenLinks benadrukte dat het natuurlijk vanzelfsprekend is dat de gemeente meewerkt en actief op zoek gaat naar locaties, maar in ons betoog stipten we een paar gevoelige punten aan over de toon van de nota. Maar liefst driemaal wordt benadrukt dat WB ‘onder protest’ gehoor geeft aan de oproep van het Rijk. De gemeente voelt zich slachtoffer van het Rijk dat verkeerd beleid heeft gevoerd. Maar wij vinden dat een vreemde redenering. De crisissituatie in Ter Apel is immers mede veroorzaakt door dezelfde gemeenten die zich jarenlang afwachtend opstelden om statushouders op te vangen waardoor de stagnatie in het proces is ontstaan. Pas zeer recent wordt de achterstallige opdracht om woningen voor statushouders beschikbaar te stellen ingehaald.
In de nota wordt ook uitdrukkelijk aangegeven dat de 45 vluchtelingen die wij moeten opvangen op oudejaarsavond onherroepelijk uitgezet worden als ze er nog steeds zijn. Wij vroegen ons in het betoog af of de partijen die zeggen naastenliefde te prediken, en partijen die ruimhartig het woord gastvrij gebruiken bij andere dossiers, dit werkelijk over hun hart kunnen verkrijgen. Wat ons betreft moet deze zin eruit.
En ook al kregen de bedenkingen van GroenLinks geen steun van de meeste andere partijen, het bleef verder een redelijk beschaafd debat. Zeker met de rellen in Geldermalsen uit 2015 voor velen nog in het achterhoofd. Dat geeft hoop en betekent dat ook in West Betuwe langzaam het besef komt dat zich veranderingen in de wereld voordoen waar we allemaal onderdeel van zijn en waar we allemaal onze verantwoordelijkheden voor dragen.
Met de laatste alinea van ons betoog wilden we het onderwerp nog wat breder trekken en citeerden we een bericht wat ik van mijn nichtje kreeg op onze familieapp. Zij is werkzaam in een COA waar minderjarige vluchtelingen worden opgevangen: ‘99% van onze jongeren willen leren, willen integreren en hebben hierbij heel veel hulp nodig. Van ons als COA maar ook van de maatschappij die ze enorm zou helpen door een klein beetje meer begrip en geduld te hebben. Enkele weken geleden kregen we van een Afghaanse jongen die vier jaar bij ons heeft gewoond, een filmpje waarin hij vol trots zijn MBO-diploma ondertekende.’
We nodigden daarmee de raad uit deze quote te koppelen aan het recente nieuws over het enorme tekort aan MBO-studenten in ons land. Dat leverde ons na afloop in ieder geval een compliment van de portefeuillehouder op.