Bij het vertrek attendeerde de chauffeur ons op de veiligheidsgordels: die moesten vast. Dat was de regel. Mijn buurman deed hem niet vast. Ik wel.
Ben ik nou zo braaf, vroeg ik me af. In mijn herinnering zat ik bij de schoolreisjes van de lagere school en bij de tours die ik maakte met de jeugdorkesten waarin ik speelde, altijd te keten op de achterbank. Veiligheidsgordels bestonden nog niet. Maar nu dus wel. En met die gordels kwamen regels. Hebben die regels met brave gehoorzaamheid te maken? Of met verantwoordelijkheid? Als ik onverhoopt ondersteboven in de bus klem zou zitten, hadden heel veel mensen de plicht om mij te redden: van ambulancebroeders tot eerste hulpartsen. Die moeten zich altijd, zelfs als ze op vakantie zijn, houden aan de regel iemand in een noodsituatie te helpen. Ook als een veiligheidsgordel niet vastzat. Of de snelheidsregels overtreden waren. Of de alcohollimiet overschreden was.
Ik raakte in gesprek met mijn buurman over de radartoren en het stikstofbeleid en ik verdwaalde: er was verontwaardiging over de overheid die zich niet aan de regels hield over de veilige afstand van de radartoren tot de bebouwde kom en er was steun voor de boeren die zich verzetten tegen de regels van de overheid over stikstofnormering. Net toen ik daar een filosofisch boompje over op wilde zetten stopten we in Acquoy waar we een rondje om de scheve toren liepen en een ouderwets lekker kopje filterkoffie bij Gasterij Lingezicht dronken.
Omdat zo’n reisje ook bedoeld is om elkaar beter te leren kennen als nieuwe raad ging ik voor de tweede etappe naast iemand anders zitten. De bus reed rakelings langs dijkhuizen met mooie gazonnetjes en ik telde wel vier maairobots achter elkaar. De reis verliep nogal langzaam - dijkjes en oude dorpskernen zijn niet op touringcars ingericht en tegenliggers zagen zich soms genoodzaakt achteruit te rijden – dus had ik alle tijd om nieuwe regels te bedenken: een verbod op maairobots bijvoorbeeld zodat de gazoneigenaren zelf in beweging moesten komen, beter voor hun gezondheid en misschien kon het wel meetellen bij de scores om sportgemeente van het jaar 2025 te worden! En dan meteen ook maar een verbod op bladblazers. Lekker zelf harken is goed voor buikspieren en biceps en het blad in de tuin strooien zorgt voor een betere bodem. Hoofd leeg, geen stresscoaches meer nodig, alleen maar koppelkansen en win-win situaties. Ik deelde mijn gedachten met de buurvrouw waar ik naast zat. Die lachte me namens haar partij hartelijk uit: betutteling. Een favoriet woord in de nieuwe raad.
Voor de lunch stopten we bij Boerengoed en werden verwelkomd door een loslopend hangbuikzwijntje dat zich aan geen enkele regel hoefde te houden en in gevangenschap ongegeneerd mocht rondsnuffelen. Na de broodjes kroket eindigde de tour. Ik kon het niet nalaten tijdens het laatste stukje terugreis te fantaseren over een verbod op toeristische tourbussen die zich een weg banen over dijken en polderweggetjes, langs tuinen en door dorpjes. Er zat niemand meer naast me. Ik vierde de vrijheid van denken alleen, in mijn eigen hoofd.