Zo’n acht jaar geleden begon het een populair woord te worden en werd het omarmd als politiek ideaal in het streven de eigen kwetsbaarheid te verminderen. Want we willen alles, behalve kwetsbaar zijn en dus willen we een robuuste samenleving die tegenslagen op kan vangen, of liever nog, kan voorkomen.
En wat nu als we het woord écht bij de daad voegen? Want eigenlijk is robuustheid natuurlijk een radicaal ideaal. Het dwingt tot ingrijpende koerswijzigingen. Geen bosbranden blussen met plantenspuiten, maar flinke, ferme acties ondernemen. Niet de geplande energietransitie voetje voor voetje schuifelend uitstellen, maar rennen, sprinten, en ja, soms struikelen.
Dus lanceer ik bij deze mijn plan om het betaalbare begraafplaatsenprobleem in West Betuwe robuust en duurzaam op te lossen: zonnegraven! Het zal natuurminnaars, ondernemers, kunstenaars en gelovigen bijeenbrengen, zodat het als partijoverstijgende, robuuste motie ingediend kan worden. Geen eindeloze eerste en tweede termijn rondes zullen er nodig zijn, laat staan een reeks schorsingen want eensgezind zullen we onze doden begraven onder zonnepanelen omringd door wilde bloemen, met hier en daar een robuuste berenklauw. Geen kille stenen zerken meer, maar energiegevende panelen in fantasierijke vormen (van vliegers tot ... violen!) die licht en warmte zullen omzetten in betaalbare energie voor de toekomst. Namen en herinneringen van onze geliefden zullen weerkaatsen in het glanzende glas. Richting de eindeloze hemel.
