Lydi Groenewegen
Als kunstenaar heb ik geleerd dat schoonheid vaak te vinden is in tegenstellingen. Het onroerend zachte andante na een luid allegro, een regenboog die glorieus opstijgt uit de donkergrijze hemel, de belofte van het kindje Jezus in een armoedige stal. Hard en zacht, licht en donker, rijk en arm.
In de lokale politiek word ik als burgerraadslid vaak geconfronteerd met tegenstellingen. Ik hoor hoe raadsleden elkaar tijdens vergaderingen kleineren en schofferen en zie ze na afloop genoeglijk nootjes met elkaar eten. Ik hoor hoe moties worden omarmd door de ene en afgebrand door de andere partij, hoe angst voor het nieuwe vertaald wordt in vastklampen aan het oude door het te framen als immaterieel erfgoed: ballonnen, vuurwerk, vreugdevuren, zwarte pieten… Maar biedt de tegenstelling tussen oud en nieuw juist niet de mooiste vergezichten? Ligt daar niet de mogelijkheid voor verbinding? Het kenmerk van immaterieel erfgoed is immers dat het steeds opnieuw wordt vormgegeven en doorgegeven?
De meest inspirerende vergadering van het afgelopen jaar was op een ochtend dat de raadzaal werd ingenomen door groep zeven en acht van een van de basisscholen uit onze gemeente. Ter plekke werd door een medewerker van Prodemos aan de kinderen uitgelegd hoe de politiek werkt. Er werden nieuwe partijen opgericht, slogans bedacht en lijstjes opgesteld met belangrijke punten. Een grotere tegenstelling met de reguliere raadsvergadering was niet denkbaar. Respectvol, enthousiast en in korte heldere zinnen werd duidelijk gemaakt dat alle kinderen, ongeacht welke partij ze hadden gevormd, dezelfde idealen bovenaan op hun lijstje hadden staan: zorg voor elkaar, veel groen en een huis voor iedereen. De begeleidster van het interactieve rollenspel Democracity legde mij uit dat het bijna overal op deze manier gaat. Het meest ontroerende vond ik dat kinderen niet in de eerste plaats aan zichzelf denken maar juist aan anderen. Een ziekenhuis werd verkozen boven een speeltuin, een moskee kwam broederlijk naast een kerkje te staan. Liever een park en windmolens dan restaurants. Groen, sociaal en open. Zo zien zij de ideale wereld voor zich.
Eén van de moties die we als GroenLinks West Betuwe opstelden en die gelukkig door een meerderheid werd omarmd, ging over betrokkenheid van de burgers bij de herbouw van het gemeentehuis. Ik denk dat ik nog een amendementje ga schrijven en daarin voorstel om ook onze jonge burgers mee te laten denken. Ik zie een prachtig gemeentehuis voor me waar de architect als een kunstenaar te werk zal gaan. Bovenaan op zijn lijstje staan hergebruik van materialen en circulair bouwen. Ontmantelde kozijnen die in een hedendaagse constructie frisse inzichten zullen geven, gebruikte deuren die toegang tot originele denkbeelden bieden. Nieuw licht dat schijnt op oude contouren.
Alle goeds voor 2020!